Hanne Troonbeeckx wandelt door een natuurgebied.
Hanne Troonbeeckx: Vandaag mag ik nog een laatste keer gaan genieten van onze mooi Limburgse natuur, samen met 2 vrijwilligers. We gaan naar het noorden van de provincie. Naar een gebied waar dertig jaar geleden nog een camping was en eentje waar vroeger een varkensstal stond. Ik ben benieuwd. Welkom bij “Buitengewoon Limburg”.
Aan een beek treft ze twee vrijwilligers die er een praatje slaan. Ze is in het Stamprooierbroek in Bree.
Hanne Troonbeeckx: Dag heren
Frans Verstraeten: Hallo goede middag
Hanne Troonbeeckx: Hallo, mooi view!
Frans Verstraeten: Ja
Hanne Troonbeeckx: Ja, waar zijn we nu eigenlijk?
De vrijwilligers wijzen naar de beek.
Frans Verstraeten: We staan nu aan de kruising van de Lossing onder de A-Beek, aan het begin van het Stamprooierbroek.
Hanne Troonbeeckx: De kruising, in mensentaal is dat dan …?
Frans Verstraeten: In mensentaal wilt dat zeggen dat de Lossing hier onder de A-beek stroomt.
Hanne Troonbeeckx: Er is dus een beek onder een beek?
Frans Verstraeten: Ja, inderdaad. En wat je hier heel goed ziet is dat dat water rood van kleur is. Dat wijst erop dat het grondwater is. Terwijl de A-beek die brengt water van verder en dat water is doorschijnend.
Hanne Troonbeeckx: En wat doen jullie hier beiden?
Ward Walraven: Het gebied de Luysen Marienhof is de grens met de Stamprooierbroek. Dus vandaar zijn we hier gezamenlijke partners op dit deel.
Hanne Troonbeeckx: En wat is jouw taak hier precies?
Frans Verstraeten: Wel ik ben hier als vrijwilliger vooral actief met een aantal zaken, met afspraken met andere mensen die hier in dit gebied ook werken, zoals jagers en zoals bij voorbeeld landbouwers.
Hanne Troonbeeckx: Jullie zijn allebei vrijwilligers?
Ward Walraven: Frans Verstraeten : Ja, ja
Frans Verstraeten: Wat heeft u ertoe aangezet om vrijwilliger te worden?
Ward Walraven: O, ik ben eigenlijk al heel lang vrijwilliger. Van 1981, en ik heb eigenlijk op school heb ik stickers verkocht voor een natuurvereniging. Zo ben ik officieel bij een vereniging aan de slag gegaan.
Hanne Troonbeeckx: En blijven plakken?
Frans Verstraeten: En blijven plakken.
Hanne Troonbeeckx: En wat vind je er zo leuk aan?
Frans Verstraeten: Wat ik eigenlijk het mooiste vind in de natuur is de spontaniteit die je daar kunt aantreffen. Natuur is eigenlijk een soort oerkracht, die een soort spontaniteit teweeg brengt, en ik kan daar immens van genieten.
Hanne Troonbeeckx: En wat is de link tussen jullie 2?
Ward Walraven: Onze gebieden grenzen hier aan elkaar. En wij geven het water door aan Stamprooierbroek.
Hanne Troonbeeckx: Ok is dat hier ver van waar dat jouw punt is?
Ward Walraven: Nee, dat is hier eigenlijk heel kort bij daar kunnen we zo naar gaan kijken.
Hanne Troonbeeckx: Ok ga je mee?
Frans Verstraeten: Ja ik ga mee!
We zien beelden van de vijvers in het natuurgebied De Luysen in Bree. Hanne en de twee vrijwilligers stappen door het gebied en passeren onderweg langs een klein oud gebouwtje.
Hanne Troonbeeckx: Wat is dit hier?
Ward Walraven: Dit is nog een kleedlokaal van een oude camping die hier vroeger was. Dertig jaar geleden konden de mensen hier douchen en omkleden om naar het strand te kunnen gaan.
Een stukje verder zien ze een kijkhut waar ze binnengaan. Deze kijkhut biedt uitzicht op een grote vijver.
Hanne Troonbeeckx: Haha, grappig hé. … Ward dit is uw kantoor eigenlijk?
Ward Walraven: Ja hier zitten we vooral in het weekend. Als we niet moeten werken komen we hier natuurlijke genieten van de natuur, wat we gedaan hebben.
Hanne Troonbeeckx: En waar zijn we nu precies?
Ward Walraven: We zitten hier op Luysen. Luysen Mariahof. We zitten hier op de laatste vijver of één van de laatste vijvers, die eigenlijk gevoed wordt langs de A-beek, daar krijgen we het water van.
Hanne Troonbeeckx: En wat doe jij hier dan?
Ward Walraven: Ik ben hier vrijwilliger. Dus ik zorg met het werk wat ik hier eigenlijk doe dat de mensen hier van de natuur kunnen genieten. Natuur en dieren die we hier mooi in stand kunnen houden.
Hanne Troonbeeckx: En waarom ben jij vrijwilliger geworden?
Ward Walraven: Om te kunnen zien met hetgeen het werk wat we doen dat we ook echt effectief de resultaten van zien in het gebied. Vroeger was dit een strand, dus een recreatieoord bijna, en door het werk wat we erin gestoken hebben, hebben we van 0 roerdompen nu 3 roerdompen gegaan, ja, dat is geweldig om dat te kunnen zien hoe dat biotoophertel daar toch die soorten terug te krijgen; die zelfs bijna in Vlaanderen waren uitgestorven. Wat we nu zien is eigenlijk het resultaat van jarenlange harde arbeid van vele vrijwilligers.
Hanne Troonbeeckx: Hoe oud ben je nu?
Ward Walraven: Ik ben zelf 31 jaar, dus …
Hanne Troonbeeckx: Dat is jong hé, want ik heb intussen al een paar vrijwilligers gesproken en jij bent bij uitzondering best wel jong.
Ward Walraven: Ja, ik doe dat ook al 22 jaar, ik zit al vanaf mijn 9de in de natuur. En dat is eigenlijk een microbe die me altijd heeft aangesproken: van kleine beestjes vangen tot regenwormen, tot bijen, en dan begin je naar vogels te kijken en dan ziet ge dat niet alleen de vogels iets belangrijk zijn, maar ook de insecten. Dan begint ge eigenlijk overal de linken tussen te leggen. Want als je die vogel hebt, dan zitten er die insecten. Die insecten hebben weer die bloemen nodig, dus heel bio-divers. Het is heel interessant.
Hanne Troonbeeckx: Is dat voor jou ook zo? Heb je ook die microbe?
Frans Verstraeten: Ja, absoluut, dat krijg je. Daar wordt je door gebeten. Dat blijft heel je leven bij je.
Hanne Troonbeeckx: Dankjewel heren. Geniet nog van het uitzicht. Ik ga dat ook doen eigenlijk, ik ga gewoon mee genieten. Echt schoon hier hé
Hanne Troonbeeckx: Ja Bert, het zijn zes boeiende … ik mag toch nog altijd Bert zeggen? Ja, ok?
Bert Lambrechts: Absoluut
Hanne Troonbeeckx: Ja, het zijn voor mij echt zes heel boeiende weken geweest. Ik heb er echt van genoten. Ik heb ook de natuur op een ander manier leren bekijken en leren appreciëren.
Bert Lambrechts: Heel fijn.
Hanne Troonbeeckx: Ga je zelf nog vaak de natuur in?
Bert Lambrechts: Ja ja ik ga iedere maand … of iedere maand, iedere zondag met het huisgezin ’s zondags ’s namiddags, in de vroege namiddag gaan wij altijd wandelen, een wandeling van bij benadering 10 kilometer. En we hebben ook beslist om dat in heel de provincie te doen, dan eens in het noorden, dan eens in het zuiden… alle kanten. Alle wandelingen die ik ook gepromoot heb. Ik heb ze nog niet in alle 42 gemeentes gedaan, maar nee nee we doen dat elke zondag, met heel veel plezier, met de honden
Hanne Troonbeeckx: Zeg en zo de komende weken, maanden, jaren, staan er nog grote dingen gepland in onze natuur?
Bert Lambrechts: Heel wat, heel wat. We willen nog heel wat hectaren bos bij planten. We willen ook nog natuurgebieden samen brengen tot 1 groot natuurgebied. Maar ook het opslaan van hemelwater, bijvoorbeeld. Zeker nu in deze tijden van klimaatsverandering. We weten goed wat doen.
Hanne Troonbeeckx: Ja het klinkt inderdaad zo ja. Bert is er nog een dankwoord of zo dat je wilt meegeven als afsluiter aan de vrijwilligers?
Bert Lambrechts: Ja, misschien 2. Eentje een dankwoord absoluut voor de vrije tijd en de motivatie, het engagement, daar wil ik ze zeker ongelooflijk voor danken. Maar ten tweede wil ik misschien een boodschap meegeven als slot: dat we ook moeten proberen de jongeren te motiveren. Euh we zitten nu met deze generatie, maar als we de toekomst willen verzekeren gaan we de jongeren ook nodig hebben. En misschien is dit een boodschap naar hun van: jongens en meisjes, wie weet, dit is misschien iets voor u.
Hanne Troonbeeckx: Ja
Bert Lambrechts: Dat vind ik absoluut een hele misschien een hele mooie afsluiter
Hanne Troonbeeckx: Mooier kan ik het zelf niet zeggen. En nu is het aan jullie om te genieten van onze Limburgse natuur. En wie weet, komen we elkaar hier eens tegen. Doei
