Hanne Troonbeeckx: vandaag zoek ik grenzen op. Twee prachtige natuurgebieden die nog net in onze provincie liggen want dáár ligt Nederland. Ik ga vandaag op pad met Lydia en Albert in Buitengewoon Limburg.
Hanne Troonbeeckx: hallo Lydia, Albert.
Lydia: goeiemorgen.
Albert: goeiemorgen.
Hanne Troonbeeckx: ik heb het schone weer meegenomen.
Albert: heel goed, heel goed en we staan hier ook op een schone plek.
Hanne: ja. Hoe is de naam weer? Noorder…, Noorderweerd?
Albert: Negenoord-Kerkeweerd. Het gebied is een vrij nieuw jong, open gebied met wat struikgewas. Wij noemen dat mozaïeklandschap en de kunst is: ja, hoe krijg je nu zoiets? En de truc is gewoon grote grazers. Dit bereik je echt met grote grazers.
Hanne: en grote grazers dan bedoel je …
Albert: dan bedoel je dus koeien en paarden.
Hanne Troonbeeckx: ik zie daar vanachter ook een toren. Wat is dat precies?
Albert: dat is een uitkijktoren die we er geplaatst hebben. We krijgen hier meer dan 100 000 bezoekers per jaar en die willen we dan ook wat faciliteren. We hebben een uitkijktoren, we hebben een verhard pad waar ook mensen met buggy’s en met rolstoelen kunnen rondlopen zodanig dat het ook een sociale functie krijgt.
Hanne Troonbeeckx: zullen we eens gaan kijken naar die toren?
Albert: maar natuurlijk!
Hanne: dank je wel.
Hanne: wauw!
Albert: en daar ligt ook een kleintje bij, zie je dat?
Hanne Troonbeeckx: oh! Ah ja, ja!
Dank je wel! Ik begrijp wel wat je zo mooi vindt aan deze plaats. Wauw!
Albert: ja, we staan hier helemaal bovenop de toren, dus hij heeft echt het centrum van het gebied en je kunt helemaal rondkijken.
Hanne Troonbeeckx: ik vraag mij af wat nu echt maakt dat je zo gepassioneerd met dit stuk bezig zijt.
Albert: in de eerste plaats ben ik echt een buitenmens. Al van kinds af aan, altijd vroeger in het bos gespeeld, veel gewandeld. Toen ik gepensioneerd werd, kreeg ik plotseling veel vrije tijd en heb ik me dus ook toch hierop ingezet en het mooie van dit bezig zijn met natuur is dat je als vrijwilliger ook iets achterlaat voor later. Je doet het, nú heb je d’r plezier van maar ook andere generaties die kunnen er nog van genieten. En dat vind ik toch wel, eigenlijk is dat toch wel het mooie aan vrijwilliger zijn in de natuur.
Hanne Troonbeeckx: Lydia, ben jij ook vertrouwd met dit gebied?
Lydia: ja, ik ken dit gebied wel. Ik kom hier wel vaker wandelen.
Hanne Troonbeeckx: en in welk gebied werk jij?
Lydia: Bichterweerd, dat ligt hier achter mij. Het is hier niet zo ver vandaan dus we kunnen d’r gerust naartoe wandelen.
Hanne Troonbeeckx: OK, dat vind ik een goed idee. Ga je mee?
Albert: ik, natuurlijk, natuurlijk.
Hanne Troonbeeckx: da’s tof hé als je die stenen ziet?
Albert: ja, ja.
Hanne Troonbeeckx: groot dat die is. Wat weegt zoiets?
Lydia: en dat zijn echt wel joekels hé.
Albert: die zijn wat zwaar voor op te tillen hé.
Hanne Troonbeeckx: wauw, wat is dat hier?
Vrijwilliger: dat stukske d’raf, dat zetten we hierbij, dan komen we … Negentig. En da’s dan de originele kleur van wat er binnenin zit hé.
Hanne Troonbeeckx: wat zijn jullie eigenlijk aan ’t onderzoeken?
Lydia: we zijn aan ’t onderzoeken welk soort steen dat dat is.
Vrijwilliger: we hebben een Conglomeraat zeker hé.
Vrijwilliger: ja.
Lydia: we kennen allemaal de gewone keien of de keien op de paadjes bij ons thuis maar zulke dikke keien, da’s toch wel bijzonder dat die door de Maas naar hier gebracht zijn.
Vrijwilliger: allé, we gaan nog maar ‘ne keer meten.
Hanne Troonbeeckx: zeg, en jullie staan hier nu in het slechtste weer dat ge u kunt voorstellen en toch blijft gij gepassioneerd babbelen. Vanwaar komt die passie voor die stenen?
Lydia: eigenlijk heb ik dat altijd wel wat gehad: stenen; op een wandeling, stenen zien, stenen oprapen, stenen bekijken. Wat voor steen is dat? Hoe is die hier gekomen? Wat is daarmee gebeurd? Dus heb ik mij aangesloten bij de Werkgroep Geologie en daar leren we dat.
Hanne Troonbeeckx: en waarom ben je vrijwilliger geworden?
Lydia: ja, omdat ik dat eigenlijk graag doe. Ik heb de tijd daarvoor. Ik draag ook mijn steentje bij aan wetenschappelijk onderzoek. Het is ook fijn om na te kijken hoe, of die stenen nu ook in gebouwen voorkomen bv., een heel bekend gebouw is het kerkje van Erpekom in het Openluchtmuseum in Bokrijk.
Hanne Troonbeeckx: zeg, en als ik op zondag bij u een taske koffie kom drinken met de familie, waarover gaat het dan?
Lydia: euh, we zouden het kunnen hebben over stenen ja, over de geschiedenis. Ik heb zelfs een bijnaam, da’s “oma steen”.
Hanne Troonbeeckx: “oma steen”.
Lydia: “oma steen”.
Hanne Troonbeeckx: jij bent een kei!
Lydia: ik ben … wij zijn keien hé, keikoppen.
Hanne Troonbeeckx: en wie is jouw rots in de branding?
Lydia: ah, da’s natuurlijk mijne echtgenoot, die is altijd bereid om te luisteren naar mijn verhalen over stenen.
Hanne Troonbeeckx: naar jouw steengoede verhalen.
Twee gebieden zo dicht bij elkaar en toch zo verschillend en dat allemaal in het mooie Limburg dankzij heel wat vrijwilligers die hier dagelijks aan ’t werk zijn.
Heb je ook interesse gekregen om je aan te sluiten als vrijwilliger check dan zeker even deze website. Tot volgende week voor meer Buitengewoon Limburg.
